از حالت زانو زدن، زانوها به اندازه عرض لگن از هم فاصله دارند و ران ها عمود بر زمین هستند. ران‌های داخلی باریک شده و کمی به سمت داخل چرخیده و باسن درگیر شده اما سفت نشده است. دنبالچه زیر آن جمع می شود اما باسن به سمت جلو پف نمی کند. ساق پاها و بالای پاها محکم به زمین فشرده می شوند. قفسه سینه باز است، اما دنده های جلویی پایینی به شدت به سمت جلو نمی زنند. قسمت پایین کمر دنده ها را از لگن دور می کند تا قسمت پایین ستون فقرات را تا حد ممکن کشیده نگه دارد. کف دست ها محکم به کف پا (یا پاشنه) پا فشار داده می شود و انگشتان به سمت انگشتان پا قرار می گیرند. بازوها صاف کشیده شده اند و در مفصل شانه کمی به سمت بیرون چرخانده شده اند تا آرنج به سمت جلو چین خورده باشد بدون اینکه تیغه های شانه به هم فشرده شود. گردن در وضعیت نسبتاً خنثی است، نه خمیده و نه کشیده، یا (فقط برای تمرین‌کنندگان پیشرفته) سر به عقب می‌افتد. مراقب باشید به گردن فشار نیاورید و گلویتان سفت نشود. بسته به انعطاف شما، نگاه یا به سمت آسمان یا زمین است.
